Ik weet eigenlijk niet goed of de Haïtiaanse zangeres Moonlight Benjamin nu nog enige voorstelling behoeft of niet. Ten huize van ondergetekende behoort ze al enkele jaren tot het vaste muzikale meubilair, maar het lijkt me dat onze nationale radio’s hun uiterste best doen om deze fenomenale zangeres zo’n beetje dood te zwijgen. Of het moet zijn dat ik steevast op de verkeerde momenten luister. Hoe dan ook, deze “Wayo” is de derde plaat van de zangeres, die niet voor niks de “hogepriesteres van de Haïtiaanse voodoo-punk” genoemd wordt en, waar het debuut “Siltane” bol stond van pure voodoo-chants en rites en waar opvolger “Simido” onversneden rock was, klinkt “Wayo” (de titel betekent zoveel als “ik heb pijn”) simpelweg als een hedendaagse bluesplaat, waarop Moonlight zich op de universele thema’s uit een mensenleven concentreert. “Hoe staan we in het leven”? “Wat is onze binding met ons ontstaan”? Of, samengevat: “wie zijn we”?

Dat alles wordt verpakt in heerlijke rock-arrangementen, die méér dan eens aan Dan Auerbach of Robert Plant doen denken, maar tegelijk door en door Creools -en dus bij uitbreiding Frans- klinken. Dat Moonlight al meer dan twee decennia in Toulouse resideert, is daar allicht niet vreemd aan en je hoeft maar een halve keer single “Haut là Haut” te horen om te begrijpen wat ik bedoel. Dat is namelijk zo’n song, waarvan je wilde dat je hem zelf geschreven had, met zijn catchy refrein en zijn tekst die je ertoe aanzet oog te hebben voor de kansen die zich in je leven aandienen. Hou, met andere woorden, je ogen open en spring als er gesprongen moet worden.

Nog zo’n parel is “Ouvè l’espri”, die een beetje voortborduurt op dat thema, maar dan op een compleet ander ritme en, om geheel persoonlijke redenen, vind ik “Pé” de absolute topper van deze plaat, ook al omdat er heel ingenieuze elektronica-klanken doorheen de gitaar-bas-drums basisopstelling geweven worden en omdat het geheel het meest naar voodoo zweemt, van al wat op de plaat te horen is. “Freedom Fire” is dan weer de “trage van dienst”, een bezwerende song, die slecht op gitaar, bas en de heerlijke stem van Moonlight leunt en letterlijk onweerstaanbaar in de oren sluipt.

In “Bafon” bezingt Moonlight dan weer haar geloof in de heropstanding van haar veelgeplaagde land. “Lile” opent dan weer in onvervalste boogie-stijl en geeft alle speelruimte aan de fantastische stem van Moonlight, zodat je hier ook kunt horen dat ze flink wat van haar vormende jaren in jazz-middens heeft vertoefd. Bij “Alé” waan je je zo’n beetje in een voetbalstadion tussen de zingende supporters (wij zouden het “allez” schrijven) en afsluiter “Pwenn Fé” is een treffend orgelpunt, waarin Moonlight voor een laatste keer haar haast onbeperkt zangtalent etaleert en o op passende wijze een ronduit indrukwekkende, ja zelfs overweldigend straffe plaat afrondt. Ik weet het, we zijn nauwelijks een trimester ver in het jaar 2023, maar van deze plaat kan je nu al rustig zeggen dat ze aan het eind van het jaar in bijzonder veel lijstjes zal verschijnen. Dit is namelijk heerlijke stuff!

(Dani Heyvaert)